آسفالت‌های حفاظتی
آسفالت‌های حفاظتی نوعی از رویه‌سازی آسفالتی است که در سطح راه‌های شنی یا آسفالتی اجرا میشود. ضخامت این نوع رویه‌سازی، حداکثر ۲۵ میلیمتر است و لذا جزو لایه باربر روسازی راه محسوب نمی‌شود و عملکرد سازهای ندارد. در آسفالت‌های حفاظتی از قیرهای محلول، قیرآبه‌ها یا قیرهای خالص با کندروانی کم استفاده میشود.
در آسفالت‌های سطحی از قیرآبه‌ها، قیرهای محلول و قیرهای خالص با کندروانی کم می‌توان استفاده کرد. قیر مناسب برای شرایط متفاوت جوی – ترافیکی و بر حسب نوع مصالح مصرفی، ویژگی‌های کلی زیر را دارد.
- به اندازه کافی روان است و بعد از پخش، پوششی یکنواخت و همگن در سطح راه ایجاد می کند. به علاوه به اندازه کافی غلیظ است تا ضخامت این پوشش ثابت بماند و به تناسب شیب عرضی و طولی مسیر در سطح راه جاری نمی‌شود.
- بعد از پخش، کندروانی لازم و کافی را برای اندود کردن یکنواخت سنگدانه‌هایی که روی آن پخش میشود، تامین می‌کند.
- در صورت مصرف قیرهای محلول و یا قیرآبه‌ها، به ترتیب مواد حلال و یا آب آن در سرعت مناسب تصعید و تبخیر میشود تا چسبندگی لازم بین سنگدانه‌ها و قیر پخش شده تأمین شود.
- بعد از تصعید مواد فرار و تکمیل عملیات تراکم، سنگدانه‌ها را در بستر قیری سطح راه فرو می‌نشاند و از حرکت و جابه‌جایی آنها در مقابل ترافیک جلوگیری می‌کند.
- وقتی که به مقدار پیش‌بینی شده پخش میشود، در برابر تغییرات دمای محیط و شرایط ترافیکی محور، موجب قیرزدگی نمی‌شود و در سطح راه تغییر شکل به وجود نمی‌آید.
آسفالت‌های حفاظتی با امولسیون قیری
رویه آسفالتی راه‌ها در اثر مرور زمان و اثرات جوی مانند یخ زدگی، تابش نور خورشید، گرما و نمک پاشی و برفروبی و همچنین اثرات بار سنگین وسایل نقلیه و سایش چرخ‌ها خصوصاً در زمان استفاده از زنجیر چرخ و تیغه‌های برف‌روب در طول دوران بهره برداری دچار فرسایش، کچلی، پریدن دانه‌ها، شن‌زدگی و سولفاته شدن می‌شوند و چنانچه تعمیر و اجرای روکش در زمان خود انجام نشود این خرابی‌ها گسترش یافته و دچار تخریب کلی راه شده و حتی لایه‌های زیرین را نیز تخریب می‌کنند. برای جلوگیری از تشدید فرسودگی و به عقب انداختن زمان اجرای روکش و حفظ وضع موجود و پر کردن ترک‌های آسفالت استفاده از پوشش‌های حفاظتی آسفالت توصیه میشود. این پوشش‌ها ضمن فراهم آوردن سطحی مناسب برای رویه راه موجب آب بند شدن آسفالت شده و از تخریب آسفالت و لایه‌های زیرین آن جلوگیری بعمل می‌آورد و به عنوان یک شیوه نگهداری ارزان قیمت توصیه میشود که موجب میشود سطح سرویس دهی راه حفظ شده و بهره برداری ایمن از راه را فراهم آورد. روش‌های مختلف و متعددی حسب میزان تخریب رویه و وزن و تعداد ترافیک عبوری و نوع آسفالت راه پیشنهاد میشود. این روش‌ها ارزان قیمت بوده و بایستی در ابتدای دوران شروع خرابی‌ها و حتی قبل از شروع تخریب انجام داد.
روكش‌های آسفالت حفاظتی و قیرهای امولسیونی كاتیونیک
مصرف قیر در راهسازی متنوع و متفاوت است. انتخاب قیر صحیح برای شرایط گوناگون اجرایی و مصارف ناهمگون به كیفیت مصالح، شرایط جوی، اقلیمی، جغرافیایی، وسایل اجرای كار، نوع و میزان ترافیك بستگی دارد كه در مشخصات فنی هر پروژه تعیین میشود. قیر خالص تقریباً در همه نوع آسفالت كاربرد دارد و برای اینكه بتواند راحت‌تر و بهتر با سنگدانه‌ها مخلوط شود بایستی بصورت روان باشد و چون قیر یك ماده ترمو پلاستیك است لذا ابتدایی‌ترین روش برای مایع نمودن آن حرارت دادن به قیر است، ولی در اغلب موارد برای مایع نمودن قیر به جای حرارت دادن آن را در حلال‌های نفتی مثل بنزین و نفت و گازوئیل حل می‌نمایند و یا پخش در آب بصورت ذرات (امولسیون قیر) مصرف می‌كنند. به هر حال چه قیر بصورت محلول باشد و چه بصورت امولسیون برای آنكه بتواند خاصییت چسبندگی و انگمی خود را بدست آورد بایستی حلال‌های آن تبخیر شوند و سرعت تبخیر كه بستگی به نوع حلال دارد متغیر است. گاهی نیز در قیر خالص از مواد افزودنی هم استفاده میشود مواد افزودنی باعث تغییر خواصی همچون روانی، چسبندگی، مقاومت در برابر اكسید شدن و یا تغییر در پارامتر‌های الاستیسیته قیر می‌شوند و در نتیجه كاربردهای بیشتری برای قیر فراهم میشود.
